بیومکانیک لیگامنت متقاطع قدامی زانو از منظرهای مختلفی مطالعه شده است که شامل مشاهده آناتومیکی، مدلسازی ریاضیاتی، اندازه گیری نیروی ACL و اندازه گیری جابجایی ACL هستند. تئوری های متعددی سبب شناسی آسیب ACL را توضیح می دهند که می توان آنها را به عوامل درونی شامل فاصله کم بین دو کندیل استخوان ران، ACL ضعیف، شلی فیزیولوژیکی عمومی، اثر هورمونی و ناهنجاری اندام تحتانی و عوامل خارجی شامل تقابل غیر طبیعی عضله چهارسررانی به همسترینگ، کنترل عصبی - عضلانی تغییر یافته، سطح تقابل کفش با زمین بازی، زمین بازی و سبک بازی ورزشکار تقسیم کرد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی ارتباط بین حداکثر گشتاور عضلات اندام تحتانی با نیروی برشی قدامی زانو در حین فرود تک پا بود. 22 نفر از دانشجویان مرد ورزشکار رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه تربیت معلم تهران با میانگین و انحراف استاندارد جرم، 75.89±3.22 کیلوگرم، قد، 177.84±4.52 سانتی متر و سن 3±22 سال، بطور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. حداکثر گشتاور عضلات چهارسرران، همسترینگ و نعلی آزمودنی ها توسط دستگاه ایزوکینتیک بایودکس و اطلاعات نیروی عکس العمل زمین با پرش از روی جعبه ای به ارتفاع 30 سانتی متر و با فاصله 15 سانتی متر از صفحه نیرو بر روی آن محاسبه شد. حداکثر گشتاور عضلات اندام تحتانی با تقسیم بر وزن ضرب در طول قد آزمودنی و حداکثر نیروی خلفی عکس العمل زمین با تقسیم بر وزن آزمودنی همسان سازی شد. حداکثر نیروی خلفی عکس العمل زمین معادل نیروی برشی قدامی زانو و اعمال فشار بر ACL در نظر گرفته شد. تحلیل اطلاعات با استفاده از روش همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیره انجام گرفت. نتایج بدست آمده ارتباط معنی داری بین حداکثر گشتاور عضلات چهارسرران (r=0.68)، حداکثر گشتاور عضله همسترینگ (r=-0.79) و نسبت حداکثر گشتاور عضله نعلی به عضله چهارسرران (r=-0.64) در سطح معنی داری a£0.01 نشان داد. در تحلیل اطلاعات با استفاده از روش رگرسیون چند متغیره، سه الگوی پیش بین مشخص گردید که در الگوی پیش بین سوم که مهمترین الگو بود، متغیرهای حداکثر گشتاور عضلات همسترینگ، چهارسرران و نعلی معنی دار شدند (R2=0.834، bQ=0.50، bH=-0.48 و bS=-0.26) که این مقادیر در سطح a£0.01 معنی دار بودند (F3,18=30.09 و P=0.000). با توجه به نتایج تحقیق، در حین فرود تک پا، نقش عضلات همسترینگ و چهارسرران به ترتیب به عنوان عضله حمایت کننده ACL (آگونیستACL ) و عضله اعمال کننده فشار بر ACL (آنتاگونیست ACL) مشخص شد، همچنین نقش عضله نعلی به عنوان همکار با عضله همسترینگ به عنوان آگونیست ACL مشخص گردید.

زمینه و اهداف: هدف از مطالعه حاضر بررسی تغییرات در زاویه بهینه گشتاور و تظاهرات صدمه عضلانی ناشی از تکرار تمرینات اکسنتریک اکستانسوری زانو با شدت حداکثر بود.روش بررسی: 15 زن تمرین نکرده سالم دو مرتبه تمرین اکسنتریک با شدت حدکثر (6 ست * 20 تکرار) را با فاصله دو هفته در اکستانسورهای زانو انجام دادند. گشتاورهای ایزومتریک و کانسنتریک اکستانسوری، زاویه بهینه گشتاورها، آزردگی عضلانی تاخیری، دامنه حرکتی زانو و محیط ران در فواصل زمانی قبل و بلافاصله 48 ساعت و 5 روز بعد از تمرینات اندازه گیری شد.یافته ها: آفت در گشتاورها و دامنه حرکتی، افزایش زاویه بهینه، آزردگی عضلانی تاخیری پس از مرتبه اول تمرین اکسنتریک مشهود بود. پس از مرتبه دوم تمرین اکسنتریک، افت گشتاورهای کانسنتریک و دامنه حرکتی کمتر شد. زاویه بهینه در سرعت 60 درجه بر ثانیه افزایش یافت و آزردگی عضلانی تاخیری بعد از مرتبه دوم تمرین اکسنتریک در زمان 48 ساعت به صورت معناداری کمتر از مرتبه اول بود (0.05>P).نتیجه گیری: صدمه عضلانی ناشی از تمرین اکسنتریک پس از مرتبه اول تمرین مشهود بود. اثر تکرار تمرین در مرتبه دوم تمرین مشاهده شد. تغییرات در زاویه بهینه به صورت غیرمستقیم نشان دهنده نقش مکانیسم های سلولی در روند سازگاری به تمرینات اکسنتریک است.

لطفا برای مشاهده متن چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

هدف: سندروم درد پاتلوفمورال از رایج ترین اختلالات مزمن زانو به ویژه در میان زنان است که ارتباط تنگاتنگی با ایمبالانس نیروی عضلات وستوس داخلی و خارجی دارد. هدف تحقیق حاضر، بررسی اثر تمرین اکستنشن ایزوکینتیک زانو در حداکثر چرخش خارجی تیبیا بر آمپلی تیود عضلات وستوس داخلی و خارجی در مبتلایان به این سندروم بود.روش بررسی: در این تحقیق 36 زن مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال به طور داوطلبانه شرکت کردند و در یکی از 3 گروه تمرین اکستنشن ایزوکینتیک مبتنی بر تقویت انتخابی عضله پهن داخلی مایل، تمرین تقویت عمومی عضله چهار سر و کنترل به طور تصادفی قرار گرفتند. این تمرینات به مدت 8 هفته اجرا گردید. آمپلی تیود عضلات پهن داخلی مایل و پهن خارجی و نیز نسبت فعالیت پهن داخلی مایل به پهن خارجی قبل و پس از مداخلات تمرینی با استفاده از یک سیستم الکترومایوگرافی 8 کاناله ثبت و محاسبه گردید. تحلیل داده های حاصل با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر صورت پذیرفت.یافته ها: در ابتدای مطالعه آمپلی تیود پهن داخلی مایل، در هر سه گروه کمتر از پهن خارجی (p£0.01) بود، اما پس از مداخلات در گروه تقویت انتخابی بیشتر از پهن خارجی (p=0.01) و در گروه عمومی (p=0.001) و کنترل (p=0.036) کمتر از پهن خارجی به دست آمد. قبل از مداخلات، بین گروه های مختلف تفاوتی وجود نداشت (p>0.05)، ولی پس از مداخلات، آمپلی تیود پهن داخلی مایل و نسبت فعالیت پهن داخلی مایل به پهن خارجی در گروه انتخابی بیشتر از گروه عمومی و کنترل (p£0.001) و آمپلی تیود پهن خارجی در گروه عمومی بیشتر از گروه انتخابی و کنترل بود (p£0.01).نتیجه گیری: براساس یافته های پژوهش حاضر، می توان تمرین اکستنشن ایزوکینتیک در حداکثر چرخش خارجی تیبیا و در نزدیکی فول اکستنشن زانو را به عنوان تمرینی مناسب برای بهبود نسبت فعالیت الکتریکی پهن داخلی مایل به پهن خارجی و کاهش ایمبالانس بین آمپلی تیود عضلات پهن داخلی و خارجی برای مبتلایان به این سندروم پیشنهاد نمود.

زمینه و هدف: انقباض ایزوکینتیک از بهترین انقباض ها است. از مهم ترین مزایای این نوع انقباض، افزایش گشتاور اعمالی روی عضله، سازگاری گشتاور مقاوم در طول دامنه حرکت و کاهش آسیب های اسکلتی عضلانی به شمار می رود. بنابراین در این تحقیق سعی نمودیم، با استفاده از یک نرم افزار مهندسی نسبت به مدل سازی حرکت فلکشن آرنج اقدام نموده و ضمن مقایسه حرکت ایزوکینتیک با ایزوتونیک، منحنی گشتاور ایزوکینتیک را محاسبه نماییم.روش بررسی: برای این منظور از نرم افزار ADMAS که جزء یکی از قدرتمندترین نرم افزارهای تحلیل دینامیکی می باشد، استفاده گردید.یافته ها: نتایج مزیت انقباضات ایزوکینتیک را تایید نمود به طوری که مقدار گشتاور ایزوکینتیک نسبت به ایزوتونیک 60 درصد بیشتر و میزان نسبی آسیب در مفاصل کمتر بود. ضمنا منحنی گشتاور ایزوکینتیک محاسبه شده، در ابتدای حرکت حداقل و در زاویه 98 درجه فلکشن ماکزیمم و سپس تا انتهای حرکت سیر نزولی از خود نشان داد.نتیجه گیری: این منحنی می تواند در یک همکاری مشترک بین متخصصین تربیت بدنی و علوم مهندسی به عنوان مرجع در طراحی و ساخت دستگاه بهینه بدنسازی مورد استفاده قرار گیرد.

پیش زمینه: هدف از انجام این مطالعه، سنجش مقادیر ایزوکینتیک پارگی های ترمیم شده عضله سینه ای بزرگ در مقایسه با سمت آسیب ندیده و تعیین حرکتی از سمت آسیبی بود که بیشتر از همه متاثر شده بود.مواد و روش ها: نه پارگی عضله سینه ای بزرگ در 9 بیمار بررسی گردید. تمامی بیماران توسط یک جراح جراحی شدند و پس از میانگین مدت زمان 2.4 سال (4-1 سال)، ارزیابی های بالینی، پرسشنامه و دینامومتری ایزوکینتیک به صورت دوطرفه انجام گردید. یک گروه متشکل از 6 بدن ساز آسیب ندیده نیز که توسط دینامومتری ایزوکینتیک ارزیابی شدند، برای بررسی تفاوت ها بین دو اندام سالم، در مطالعه حضور داشتند.یافته ها: در گروه بیماران تفاوت معنی داری برای میانگین گشتاور خم شدن بین دو سمت آسیب دیده و ندیده مشاهد نشد (p³0.05) در حرکات باز کردن تفاوت بین دو اندام معنی دار بود (p=0.034)، اما برای حرکات دیگر اختلاف معنی دار مشاهده نشد. بر اساس تقسیم بندی «کاکوانی»، هیچ یک از بیماران در گروه عالی یا ضعیف قرار نگرفتند. نتایج 6 بیمار خوب و 3 بیمار نسبتا خوب بود. مهم ترین معیاری که باعث شد این 3 بیمار، که سه ماه پس از آسیب جراحی شده بودند، در گروه نسبتا خوب قرار گیرند، نارضایتی از عدم زیبایی بود.نتیجه گیری: ترمیم جراحی در درمان پارگی عضله سینه ای بزرگ از درمان غیرجراحی مفید تر می باشد و تمرکز بر تمرینات قدرتی خم کردن و باز کردن برای دستیابی به بهترین نتایج لازم است.

کاهش قدرت عضلانی اندام تحتانی از جمله اختلالات ناشی از دیابت نوع 2 می باشد. هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر یک دوره تمرینات قدرتی بر برخی پارامترهای بیومکانیکی مفصل زانو در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 بود. در این مطالعه 24 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 در دو گروه کنترل (12 نفر) و تمرین (12 نفر) شرکت کردند. قبل و بعد از اعمال شش هفته تمرینات قدرتی، متغیر های پژوهش با استفاده از دینامومتر ایزوکینتیک مورد اندازه گیری قرار گرفت. نتایج نشان داد که اختلاف معناداری بین حداکثر گشتاور کانستریک خم و باز شدن زانو و زمان رسیدن به حداکثر گشتاور کانسنتریک خم و باز شدن زانوی دو گروه وجود دارد. به نظر می رسد تمرینات قدرتی می تواند با افزایش حداکثر گشتاور کانستریک زانو و کاهش زمان رسیدن به اوج گشتاور، ظرفیت تولید نیرو و عملکرد عصبی-عضلانی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 را بهبود بخشد.

زمینه و هدف: قدرت و انعطاف پذیری از عوامل تاثیر گذار بر عملکرد ورزشی محسوب می شوند. این مطالعه به منظور تعیین اثر تمرینات اکسنتریک بر قدرت و انعطاف پذیری زنان فعال دارای کوتاهی همسترینگ انجام شد. روش بررسی: این کارآزمایی بالینی روی 24 زن فعال دارای کوتاهی همسترینگ در دو گروه 12 نفری مداخله و کنترل انجام شد. برای اندازه گیری قدرت شامل گشتاور اکسنتریک، گشتاور کانسنتریک و زمان رسیدن به حداکثر گشتاور در سرعت های 60 و180 درجه بر ثانیه از دستگاه دینامومتر ایزوکینتیک و برای اندازه گیری انعطاف پذیری همسترینگ از آزمون اکستنشن غیرفعال زانو قبل و بعد از 6 هفته تمرینات اکسنتریک استفاده شد. یافته ها: پس از شش هفته تمرینات اکسنتریک بهبود معنی داری در امتیازات آزمون های باز کردن غیرفعال زانو و نیز حداکثر گشتاور و زمان رسیدن به حداکثر گشتاور اکسنتریک فلکسورهای زانو در سرعت زاویه ای 60 درجه بر ثانیه در گروه مداخله نسبت به گروه کنترل مشاهده شد (P<0. 05). نتیجه گیری: تمرینات اکسنتریک سبب افزایش انعطاف پذیری و قدرت اکسنتریک عضله همسترینگ زنان فعال گردید.

زمینه و هدف: هدف از این تحقیق مقایسه حداکثر و متوسط حداکثر گشتاور ایزوکینتیک عضلات اکسترنال و اینترنال روتاتور شانه غالب و نسبت آنها طی انقباض کانسنتریک بین ورزشکاران حرفه ای تنیس و والیبال بود.روش بررسی: این تحقیق روی 17 بازیکن حرفه ای که بیش از سه سال به طور ممتد در لیگ های برتر بازی می کنند انجام گرفت. هفت تنیسور و ده والیبالیست با دامنه سنی 28-18 سال در این پژوهش شرکت داشتند. در هر گروه هیچگونه ضایعه ای در مفصل شانه در طی سال گذشته گزارش نشده بود عمل گرم کردن به مدت پنج دقیقه توس شولدر- ویل انجام شد، سپس از هر شخص خواسته می شد که پنج انقباض حداکثر کانسنتریک با دستگاه ایزوکینتیک Biodex system 3 در زاویه 90درجه ابداکسیون بازو در سه سرعت 120، 180 و 210 درجه در ثانیه با استراحت 30 ثانیه انجام دهد. در تجزیه و تحلیل، حداکثر و متوسط حداکثر گشتاور سه انقباض میانی به عنوان مقدار مطلوب برای محاسبه قدرت و نسبت حداکثر گشتاور به وزن افراد جهت نرمال کردن گشتاور در نظر گرفته شدند.یافته ها: با افزایش سرعت، حداکثر و متوسط سه حداکثر گشتاور عضلات روتاتور شانه در دو گروه به غیر از اینترنال روتاتور تنیس بازان کاهش می یابد. (P<0.05). تفاوت معنی داری در سه سرعت بین دو گروه ورزشکاران در حداکثر، متوسط سه حداکثر گشتاور عضلات روتاتور شانه و مقادیر نرمال شده گشتاور نسبت به وزن آنان وجود ندارد. همچنین نسبت عضلات اکسترنال به اینترنال اختلاف معنی داری را بین دو گروه در سرعت 210 درجه بر ثانیه نشان داد. (P<0.05).نتیجه گیری: دو نوع فعالیت ورزشی تنیس و والیبال در زنان بر قدرت ایزوکینتیکی عضلات روتاتور شانه تاثیر چندانی ندارد. در سرعت بالا نسبت فعالیت عضلات اکسترنال به اینترنال در گروه تنیس بازان کاهش می یابد که نشان می دهد افزایش سرعت سبب به کار گیری بیشتر روتاتورهای داخلی در مقایسه با روتاتورهای خارجی در این گروه از ورزشکاران می شود.